De winnaar
van de prix Goncourt 2013, Pierre Lemaitre, is al heel lang thrillerauteur. In
september komt hij naar Amsterdam voor een openbaar optreden – reden om zijn
nieuwste thriller eens te lezen: Alex, oorspronkelijk verschenen bij Albin
Michel, nu bij Xander uitgevers verschenen in de vertaling van Roelien
Vermaant.
Een
gruwelijk spannend boek is het, met een begin zo afschuwelijk dat ik even
overwoog het verder maar ongelezen te laten. Gelukkig – dat deed ik niet. Ik
dacht aan Hella Haasse voor wie ik soms thrillers uit Frankrijk meenam, die zo
bloederig en gruwelijk waren dat ik dacht dat deze haar toch niet zouden
bevallen. Maar jawel – ze verslond ze. Hoe gruwelijker hoe beter, leek het
soms. Lemaitre’s Alex zou haar bevallen hebben: bloedstollend. Een ontvoering
van een jonge vrouw, die zelf een seriemoordenares blijkt te zijn. Lemaitre
heeft heel goed naar Stieg Larssons succesvolle trilogie gekeken, naar Beck,
naar Varg veum en al die andere televisieseries uit Skandinavië: verkrachte,
seksueel misbruikte meisjes, die later uitgroeien tot krachtige vrouwen vervuld
van wraak. En dan slaan ze toe. Meedogenloos.
In mijn
speurtocht naar het motief van moderne kunst in hedendaagse literatuur, is Alex
niet bijster interessant: de hoofdpersoon heeft wel een hele stapel boeken, die
duidelijk gelezen zijn. Er zijn hele zinnen in onderstreept, passages
omcirkeld, bladzijden uitgescheurd en citaten verzameld. Allemaal uit de
wereldliteratuur, van Duras tot Jane Austen. Een ijverig en slim meisje, leidt
de inspecteur eruit af, een vrouw die bovendien meerdere talen leest. Het is
ongeveer de enige verwijzing naar een kunstthema in dit boek. Geen wonder, daar
draait het hier niet om. Een superspannend boek geschreven door een auteur die
het vak tot in de puntjes beheerst.
Pierre
Lemaitre: Alex, Xander uitgevers, vertaald door Roelien Vermaant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten